Błogosławiona Natalia Tułasiewicz
Natalia Tułasiewicz to fascynująca postać. Poznałam ją dzięki Warsztatom i od pierwszego spotkania stała mi się bardzo bliska. Nadzwyczajna i – paradoksalnie – bardzo zwykła. Niepozorna dziewczyna, drobna i wątła, która zdobywa innych nie siłą fizyczną (zginęła w przededniu zakończenia II wojny), ale mocą ducha i miłością. Z zapisków, które po sobie zostawiła (tylko część pamiętników ocalała), wyłania się portret kochającej córki i siostry, radosnej odkrywczyni świata, pogodnej kobiety lubiącej piękne stroje i towarzyskie spotkania, a także estetki i artystki. Nade wszystko jednak Natalia była wierną narzeczoną, zakochaną bez pamięci w Chrystusie i ta miłość nadała sens, i wyznaczyła cel jej życiu. Natalia każdą chwilę i każdą myśl kieruje ku swojemu Oblubieńcowi, potrafi dostrzegać Go w codziennych zdarzeniach, widzi Jego ślady w każdej sekundzie, odczytuje Jego myśli nie tylko w Biblii czy mszale (znała go na pamięć), ale w gestach i słowach drugiego człowieka, w książce czy wreszcie w przyrodzie.
Dla miłości Chrystusowej rezygnuje z ziemskiej. Zrywa z narzeczonym, kiedy zaczyna rozumieć, że jego drogi (skłaniał się ku komunizmowi), pragnienia i priorytety nie mają nic wspólnego z jej pragnieniem służenia Bogu i bliźniemu. Nie łudzi się naiwnie, że po ślubie ukochany się zmieni, że jej miłość wystarczy, by razem mogli fascynować się Jezusem. Ta decyzja była najboleśniejsza w jej krótkim życiu. Nigdy nie przestała o Janku myśleć, wciąż wracała do wspomnień, obchodziła rocznice różnych wydarzeń z okresu narzeczeństwa, modliła się za niego i marzyła, by go jeszcze zobaczyć. W tych pragnieniach jest taka naturalna i bliska każdemu człowiekowi! To nie jedyna ofiara w życiu Natalii złożona Chrystusowi. Nieustanna optymistka, dostrzegająca Bożą rękę we wszystkich, nawet najbardziej dramatycznych wydarzeniach, pogodnie znosząca okupacyjne trudy, ma nadzieję, że doczeka końca wojny. Snuje plany naukowe (chciała napisać pracę doktorską o Rostworowskim) i literackie ( rozpoczęła cykl poetycki „Miłość słoneczna”, a także szkice do „Psalmów wojny i pokoju”, dramatu o bracie Albercie), pamiętając i troszcząc się jednocześnie o najbliższych i przyjaciół, których miała bez liku. Wszystkie te zamierzenia zostały zweryfikowane przez Najwyższego Planistę, a Natalia podporządkowała się Mu bez szemrania. Kiedy bowiem w Wielki Piątek 1941 roku podczas adoracji Najświętszego Sakramentu słyszy propozycję swego Mistrza, bez wahania odpowiada: „Wiem, że jestem mała w swej nędzy, ale poznaję w tej chwili, iż tak mnie kochasz, Panie mój, że ufasz, iż (…) nie odmówiłabym Ci ofiary z życia” (zapis w dzienniku z dn. 24 czerwca 1941). Tak się właśnie stało.
Natalia była nauczycielką z krwi i kości, toteż gdy wybucha wojna udziela lekcji na tajnych kompletach, jeździ do swoich uczennic, organizuje zajęcia dla dzieci z najbliższego sąsiedztwa. Potrzeba bycia użyteczną w najtrudniejszych dla ojczyzny chwilach powoduje, że podejmuje służbę daleko od najukochańszych i dobrowolnie jedzie na roboty do Niemiec. Ona, która nie lubiła prostych domowych czynności, zatrudnia się w fabryce i pracuje fizycznie po kilkanaście godzin, by być blisko z ludźmi niemalże wykolejonymi! Uczy i wychowuje, nawraca własnym przykładem i katechezami przez siebie przygotowanymi, chrzci nieślubne dzieci i podtrzymuje na duchu oszalałych ze strachu podczas bombardowań. Nade wszystko kocha Chrystusa i niesie Go towarzyszom niedoli: Polakom, Niemcom (tak, tak!), Francuzom, Włochom czy Grekom. Pilnie uczy się języków, by móc docierać do serc swoich bliźnich, ubolewa nad swymi klęskami (a tych było też bez liku), ale się nie poddaje. Z listów wysyłanych w ogromnej ilości (kiedy znajdowała na to czas?) do rodziny i przyjaciół wynika, że jest zafascynowana Pańską służbą. Nie przerażają jej masowe naloty (potrafiła opanować panikę, która wybuchła podczas jednego z nich), braki we wszystkich możliwych dziedzinach życia, zdemoralizowane do cna środowisko. Jest prawdziwą perłą na śmietnisku świata. Tyle że nie jest to świat zapomniany przez Boga. Ona jest Jego prawą ręką i czuje się w tej roli doskonale. Niesamowita radość (słoneczna – jak sama określa stan swojego ducha), która rozpiera ją od początku swej misji jest dowodem, że dzieło, w którym uczestniczy, jest Boże.
Zdekonspirowana, poddana okrutnym torturom, nikogo nie oskarża, do nikogo nie rości pretensji, nie użala się nad swoim losem. Wierzy, że wszystko, co ją spotyka, pochodzi od miłującego Ojca i z ufnością przyjmuje kolejne doświadczenia. Potem w obozie koncentracyjnym też nie przestaje być nauczycielką i apostołem. Do końca, do dnia swojej śmierci (w Wielki Piątek 30 marca 1945 roku) mówi o Bożej miłości i przygotowuje współwięźniarki do przeżywania świąt Wielkiej Nocy. Ona sama radość Zmartwychwstania świętuje już u boku Ukochanego, wierna Mu do końca.
Wierzę, że Natalia jest dla nas – belfrów prawdziwym darem Pana Boga. Udowadnia, że nauczycielska służba może być piękna i owocna, a przeżywana w łączności z Chrystusem wyzwala radość nawet wówczas, gdy wydaje się to niemożliwe.
- Danuta Rogacewicz -
