Aktualności

Wesołą nowinę, bracia (i siostry – ma się rozumieć!) czytajcie! Bo wiemy już, gdzie spędzimy Warsztatową Jesień’20… Tym razem nie na zachodnich rubieżach, tylko w centralnej (prawie) Polsce. Uwaga, uwaga! Zarezerwujcie pierwszy weekend po Święcie Niepodległości i przyjedźcie do franciszkańskiego Niepokalanowa! Okazuje się, że i tam mamy wejścia. Dokładniej – wejście ma Rafał ze Słupska, ale dzięki niemu i my tam będziemy sami swoi. No i poza tym zajrzymy sobie do naszych sióstr, które ongiś z nami chodziły i sprawdzimy, co u nich piszczy. Wiem, wiem – najbardziej ucieszone są Agnieszka z Warszawy, Marysia ze Skierniewic i łodzianki, ale może i Kraków się namyśli, by moc atrakcji móc wzmóc? Lubuszanie są zdecydowanie za. O Pomorzu nie wspomnę, bo to oczywiste. Nie wiem, co na to góralki, ale myślę, że wezmą przykład z krakowiaków jakby co. No to co? Zapisujemy się! Najlepiej zgłaszać się do Agnieszki, ale jeśli kto chce, może nagabywać i mnie, i Halinkę. Agnieszka wyszła z ciekawą propozycją, by w sobotę wieczorem szurnąć do stolicy, do teatru. Ot, taki przerywnik od klęczenia na kolanach i leżenia krzyżem. Obiecuje nawet zorganizować transport. Nie, nie! Spokojnie! Czterokołowy, nie dwunożny. Będziemy całą drogę śpiewać mój ulubiony przebój: „O, jak dobrze mi, że nie muszę dzisiaj pieszo iść…” Pieszo pomaszerujemy tylko do konfesjonału, bo taka okazja – spowiedź u franciszkanów to prawie przyjemność! Więc – do rychłego zobaczenia!

Informujemy, że na 386. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski biskupi przychylili się do próśb licznych środowisk oświatowych, by bł. Natalia Tułasiewicz została ogłoszona patronką polskich nauczycieli. Pismo w tej sprawie zostało skierowane do Watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

„Hurra! Chwała Panu; Amen, alleluja; Cieszę się bardzo; Bogu niech będą dzięki!” – takie zwrotne okrzyki otrzymałam po wysłaniu radosnych wieści, że Episkopat orzekł wreszcie (ten koronawirus namotał a namotał), że Natalia Tułasiewicz jest patronką nauczycieli polskich! Tę nowinę otrzymałam – a jakże – od niezawodnej Bogusi z Rzeszowa i w te pędy rozesłałam wici. Czujemy się dumni, że jako „Warsztaty w Drodze” mamy swój udział w tym sukcesie. Bo jesteśmy siłą, której udało się rozprzestrzenić dzieje Natalii w naszych pedagogicznych środowiskach. Jasne, że to nie tylko zasługa Warsztatów, bo wcześniej o Natalii było głośno w środowisku akademickim Poznania, no i w Rzeszowie, gdzie nasza Błogosławiona się urodziła, a przede wszystkim oczywiście w rodzinie Tułasiewiczów. To stamtąd promieniuje Nataliowa świętość, która przez śp. Dorotę Tułasiewicz (a teraz przez jej córkę – Natalię) dotarła na nasze szlaki. Dzięki niej chcieliśmy wiedzieć o Natalii więcej i więcej. I tak to się zaczęło. Potem nawiązaliśmy kontakt z poznańskim środowiskiem, a wreszcie przez Bogusię – z Rzeszowem. Ale śmiem twierdzić, że to warsztatowcy mówili głośno o Natalii, modlili się za jej przyczyną, czytali jej pamiętniki, a kilkakrotnie 2 lipca – podczas Ogólnopolskiej Pielgrzymki Nauczycieli na Jasną Górę przygotowali rozważania różańcowe inspirowane jej tekstami i prowadzili czuwanie przed Najświętszym Sakramentem, modląc się słowami swojej Patronki. Potem, gdy biskupem od belfrów został Piotr Turzyński, który też zafascynował się Natalią, coraz częściej na Jasnej Górze wybrzmiewało jej imię, przemyślenia i historia życia. Nie jestem pewna, ale to chyba ks. Biskup (zaprzyjaźniony z nami, że hej!) wyszedł z propozycją tego patronatu, a Warsztaty włączyły się w zbieranie podpisów pod petycją do KE. No i wreszcie – radosny finał. W jakże wymownym momencie; gdy do szkoły w dobie pandemii wracają uczniowie i nauczyciele. Natalia też pracowała w czasach wirusa. Wirusa nienawiści, grozy i bólu II wojny światowej, więc wie, czym jest niepewność i strach. Patronko nasza, wspieraj polskich belfrów w tym trudnym czasie.

Mimo niepewności, różnych utrudnień i strachu, w zmienionej formie i według zaostrzonych przepisów sanitarnych, na Jasną Górę przybyły piesze pielgrzymki. Były oczywiście mniej liczne. Do celu dotarli pielgrzymi z różnych stron Polski. Grupy szły sztafetowo, inne duchowo i zaledwie w kilku etapach, a jeszcze inne w małych grupach przemierzały tradycyjny szlak z noclegami w namiotach. Oczywiście, oprócz pieszych pątników byli i ci, którzy przyjechali rowerami.